Inleiding
Vorig jaar in juni ben ik voor het eerst met een vriendin mee geweest naar een evangelische viering in een kerkje in Koekelare… Een mooi kerkje, feitelijk. En eerlijk is eerlijk: het deed me heel veel denken aan de koninkrijkszalen van Jehovah’s Getuigen.
Op mijn zoektocht naar een kerk die aan mijn verwachtingen voldoet, heb ik al verschillende kerken bezocht in het Brugse, dat is nu eenmaal de plaats waar ik woon. De ene dienst vind ik al mooier dan de ander.
Zo ben ik dus op een gegeven moment verzeild geraakt in de evangelische kerk in de Naaldenstraat te Brugge, waar een kleine veertig personen elke week een viering bijwonen. De kerk is voor mij echter niet vreemd; het was namelijk de thuis van mijn eigen overgrootouders, waarvan mijn overgrootvader hier voor een lange tijd een ouderling is geweest.
Rock om God te loven
Ik kan het niet helpen, maar de muziek op een protestantse viering spreekt me nu eenmaal meer aan dan de liederen die gezongen worden in een Katholieke viering. Meer zelfs dan de interpretatie van de bijbel, die me trouwens ook meer aanspreekt, en die ik meer waarheidsgetrouw acht, is dat de reden waarom ik liever een protestantse viering bijwoon.
Het is zalig om via een kleine band die op het podium plaatsneemt met je stem God te kunnen loven. De liederen zijn ook leuker te zingen dan de koninkrijksliederen bij Jehovah’s Getuigen. je kan echt luid genoeg zingen omdat je stem niet boven de hoofdzanger uitkomt. Dus als ik het goed heb hoort niemand hoe vals ik eigenlijk zing.
Preek net lang genoeg
In het begin vond ik de preek soms nogal lang. Ik heb namelijk geen auditief geheugen, dus verdwijnt er heel veel als ik gewoon moet luisteren. Heb een tijdje gedacht om een notitieboekje mee te nemen en de belangrijkste punten te noteren, maar omdat niemand anders dat doet, heb ik dat toch maar gelaten.
Nu lijkt de preek net lang genoeg te duren. Ik denk dat die niet veel langer duurt dan een half uur. Natuurlijk is de ene spreker al beter dan de ander, maar soms vind ik het wel storend dat ze ook soms een beetje naar een wettische interpretatie neigen, maar ik kan het hen vergeven, zolang ze me maar niet in een richting pushen.
Andere manieren om het woord te verkondigen
Wat ik heel mooi vind is de getuigeniszondag; eens in de maand wordt het woord gegeven aan de gemeente. Dan mag iedereen het podium opstappen om zijn zegje te doen. Hele mooie dingen komen hieruit voort. Ik vind het geweldig te horen hoe mensen met moeilijkheden toch God voelen werken in hun leven. Soms komen er traantjes, vooral van zusters natuurlijk, maar dat is niet erg. Het is ook geweldig te zien hoe het woord ook in de rest van de wereld zijn vaste voet zet. Zo was er op een gegeven moment een presentatie van een jongeman, die hier een tijd had verbleven als vluchteling, maar nu terug was moeten keren naar zijn woonplaats in Nepal, net de plaats waar er zo’n hevige aardbeving was geweest, maar waar de christenen troost, hoop en opbouw bij elkaar vonden.
Er worden nog verschillende avonden en dagen georganiseerd om elkaar beter te leren kennen. Zo is er tweewekelijks een bijbelstudie en ook een gebedsavond. Vorige week zaterdag had men een dame uitgenodigd die de genocide in Rwanda had meegemaakt, daar had ik heel graag bij geweest.
Zeker de moeite om dit kerkje eens te bezoeken!
Geen reacties