Vandaag verscheen op de redactie.be een opinie-stuk van Jürgen Mettepenningen. Terwijl ik het stuk vrij goed kon smaken wil ik het niet zozeer hebben over zijn opinie-stuk, maar wel over de reacties die het op facebook teweeg bracht, vooral natuurlijk door de man met de pet die steeds hoog van de toren blaast, zolang het maar veilig van achter zijn PC is.
Eerst en vooral wil ik ten stelligste ontkennen dat Mettepenningen een idioot zou zijn, of dom zou zijn. Mettepenningen is theoloog verbonden aan de KU Leuven en tevens bisschoppelijk afgevaardigde Onderwijs in het aartsbisdom Mechelen-Brussel. Geloof maakt iemand niet noodzakelijk dom, en zeker niet op dit niveau van de wetenschap. Zoals Polkinghorne ook al stelde (een fysicus en Anglicaans priester): wetenschap en geloof kunnen hand in hand gaan. De faculteit theologie aan de KU Leuven is misschien een kleine, maar het zit boordevol mensen op zoek naar zingeving in hun leven, mensen op zoek vooral naar dialoog, en neen je vindt er niet alleen Katholieken, maar ook Moslims, Joden en ja, zelfs hier en daar een protestant.
Inderdaad christen-zijn is niet meer populair in onze westerse maatschappij, toch blijkt niet dat de mens minder spiritueel zou zijn dan pakweg honderd jaar geleden. Uit cijfers blijkt dat we nog heel spiritueel zijn, maar vaak ons heil niet meer in de kerk zoeken. Vooral Oosterse religies doen het goed. Hierbij moet wel vermeld worden dat het vooral gaat om een oosterse religie met een westers tintje. Zo ziet mijn de reïncarnatie vaak als een zegen hier in het westen, terwijl het in Oosten vaak een ware vloek is. Het christendom is niet meer modern, al betwijfel ik of de overgrote meerderheid van de mensen die het christendom afwijzen wel weten wat de essentie van het christendom is. We zouden hier dan ook een discussie kunnen voeren over dom zijn.
Maar in de titel van zijn stuk heeft hij ronduit gelijk, het christendom, en bij uitbreiding geloof in het algemeen heeft nog grond op het publiek forum. Op het einde van zijn opinie-stuk maakt hij dan ook volgende opmerking:
“In deze barre tijden waar onmeetbare zaken gemeten moeten worden om hun waarde te kunnen inschatten, kwam men tot de schatting dat door de inzet van de christelijke kerken de Rotterdamse samenleving zo’n 110 à 133 miljoen euro (!) bespaart. Die inzet betreft vooral “psychosociale en maatschappelijke zorg en hulpverlening” en gebeurt uitdrukkelijk vanuit de christelijke kerken, kortom: uitdrukkelijk mede in de naam van God. De rol van vrijwilligers bleek in het onderzoek overigens van groot belang.
Ook in Vlaanderen gebeurt enorm veel goed werk, mede in de naam van God, door christenen en anderen, door bezoldigde krachten en door vrijwilligers. Bij vele discussies die de opiniebladzijden halen omtrent levensbeschouwing denk ik wel eens: goed dat er debat is en dat de meningen kunnen klinken, maar zouden we ook eens de zegeningen willen tellen alstublieft?! Ook die verdienen gekend te zijn evenals God en godsdienst als inspiratiebron en betekenisgever ervan. Kennis en verdraagzaamheid gaan hand in hand…”
Voor velen moet geloof een privé-aangelegenheid worden waarvan het debat nog enkel binnenskamers mag gevoerd worden. Ook Bauer stelde dat het Jodendom een privé-aangelegenheid moest zijn, iets wat door Marx zelfs weerstreven werd (trouwens niet omdat Marx zo verdraagzaam was op het gebied van religie)… En ik hoef waarschijnlijk niemand te herinneren aan de twintigste eeuw waar het bestrijden van religie tot miljoenen doden heeft geleid: zes miljoen joden in de Tweede wereldoorlog en talloze miljoenen die het leven lieten in de Sovjet Unie, met als enige misdaad gelovig te zijn.
Ook dat de vrede van God met het zwaard zou verdedigd zijn is helemaal niet het geval. Volgens The Encyclopedia of War zou maar zo’n 6 % van alle geweldsdoden te wijten zijn geweest aan religie… De belangrijkste factor volgens ditzelfde werk zou het communistisch-atheïstisch bewind zijn geweest. Dit wil niet zeggen dat atheïsten of communisten meteen als gewelddadig op het schavot moeten geplaatst worden, het bewijst vooral dat de mens van nature dogmatisch is… Dat zie je ook bij de nieuwe Atheïsten die zich een superieure positie willen aanmeten ten opzichte van christenen of andere religieuzen. En laat dat nu juist zijn waar Jezus zich zo tegen keerde. Toen hij boos was was dit niet op de doorsnee Jood die gebukt ging onder de lasten van het Romeinse Rijk, maar op de fundamentalisten van het Joodse Geloof, degene die dachten dat ze de waarheid in pacht hadden, en vonden dat ook anderen hun mening moesten delen. Toen hij met de vrouw aan de bron sprak (Samaritaans notabene; Joden leefden op voet van oorlog met de Samaritanen) dan was zijn eerste opmerking niet het feit dat ze in zonde leefde met een man die haar man niet was, maar dat hij haar levend water wilde schenken. Sommigen wilden Jezus achter hun kar spannen, met name een zelotische zienswijze aanwrijven (de Zeloten waren revolutionair en wilde vooral het Joodse rijk gewapenderhand ontdoen van de Romeinse overheersing), maar als hij al revolutionair was, dan het was het een revolutionair van de liefde, die daar ook de hoogste prijs voor betaald heeft.
Ik heb inmiddels verschillende mensen tot bekering zien komen, en kan alleen maar zeggen dat niemand hun mildheid en opgewektheid terug de grond kan inboren. Het is prachtig om te zien hoe hun gezicht verlicht, zoals Jezus zei: kom tot mij die zwaar beladen zijt, want mijn juk is licht.
Mettepenningen stelt dat onwetendheid en onverdraagzaamheid vaak hand in hand gaan. En daar heeft hij gelijk in. Onbekend maakt onbemind is een andere spreuk die we vaak hanteren. Laten we er dan ook naar leven door te weten waarover we het hebben als we het christendom afwijzen, of het scharen onder elke andere religie van de wereld. Laten we vooral niet vergeten dat de mens van nature dogmatisch is, dat is voor een christen net zo goed het geval als voor een Moslim als voor een Boeddhist (ja ook Boeddhisten hebben doden op hun geweten in de strijd voor hun geloof). Wat het belangrijke verschil is tussen het christendom en andere religies is juist dat de leider een lijder was. Zoals hij zelf stelde toen in van zijn discipelen het oor van een slaaf afsloeg omdat hij zijn meester wilde verdedigen: “Wie naar het zwaard grijpt, zal door het zwaard vergaan.”
Één reactie
Dit is op From guestwriters herblogd.